Linija proučavanja komunikacije u umetničkom stvaralaštvu nastavljena je realizacijom instalacije sastavljene od objekata koji ukazuju na ljudsko prisustvo i fizičko pozicioniranje ljudskih figura jednih u odnosu na druge.
Nedostupnost se sastoji iz dva elementa. Prvi predstavlja ugašeno žarište komunikacije, prostorni „dijagram“ sačinjen od objekata, odnosno stolica kao tipične scenografije za razgovor, iako je njihova upotreba onemogućena ili otežana činom sputavanja, zaustavljanja, razdvajanja od okoline – postavljanjem crnog zastora koji ih gotovo potpuno odvaja od pogleda. Fotografije svedoče o razgovorima, razmeni informacija, saradnji – o situacijama u čijem značenju nije presudna autentičnost, već izraz mogućnosti komunikacije kroz simbol i vizuelni primer.
Drugi element instalacije čini senka razgovora, efemerni, dvodimenzio-nalni prizor zavistan od svetla, sa objektima čija je funkcionalnost i veza sa realnim ljudskim prisustvom smanjena, odnosno ukinuta – stolice čija je upotreba onemogućena grade „sliku“ u sklopu sa pločom koja nagoveštava tačan zapis prostora između dve figure u razgovoru, ali koja i sama čini jedan segment vremenskog toka razgovora obesmišljen kroz izdvajanje iz konteksta. Kroz oba elementa rada ponuđeno je vizuelno razmatranje problema inhibirajućeg pritiska kao opšteg motiva, ali i uže posmatranog, pritiska koji se vrši nad kreativnim individuama čiji je prirodni element funkcionisanja dinamičan dijalog.
Nedostupnost se sastoji iz dva elementa. Prvi predstavlja ugašeno žarište komunikacije, prostorni „dijagram“ sačinjen od objekata, odnosno stolica kao tipične scenografije za razgovor, iako je njihova upotreba onemogućena ili otežana činom sputavanja, zaustavljanja, razdvajanja od okoline – postavljanjem crnog zastora koji ih gotovo potpuno odvaja od pogleda. Fotografije svedoče o razgovorima, razmeni informacija, saradnji – o situacijama u čijem značenju nije presudna autentičnost, već izraz mogućnosti komunikacije kroz simbol i vizuelni primer.
Drugi element instalacije čini senka razgovora, efemerni, dvodimenzio-nalni prizor zavistan od svetla, sa objektima čija je funkcionalnost i veza sa realnim ljudskim prisustvom smanjena, odnosno ukinuta – stolice čija je upotreba onemogućena grade „sliku“ u sklopu sa pločom koja nagoveštava tačan zapis prostora između dve figure u razgovoru, ali koja i sama čini jedan segment vremenskog toka razgovora obesmišljen kroz izdvajanje iz konteksta. Kroz oba elementa rada ponuđeno je vizuelno razmatranje problema inhibirajućeg pritiska kao opšteg motiva, ali i uže posmatranog, pritiska koji se vrši nad kreativnim individuama čiji je prirodni element funkcionisanja dinamičan dijalog.
No comments:
Post a Comment